دوره 23، شماره 2 - ( فروردین ـ اردیبهشت 1403 )
جلد 23 شماره 2 صفحات 169-157 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.SBMU.NNFTRI.REC.1399.051
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Sadighi J, Rostami R, Tavousi M, Mozafari Kermani R, Jabari Farooji S, Ebrahimpour S, et al . Assessment of educational centers and satisfaction evaluation of instructors offering pre-marriage education program in Iran. Payesh 2024; 23 (2) :157-169
URL: http://payeshjournal.ir/article-1-2305-fa.html
URL: http://payeshjournal.ir/article-1-2305-fa.html
صدیقی ژیلا، رستمی راحله، طاووسی محمود، مظفری کرمانی رامین، جباری فاروجی صابر، ابراهیم‌پور سبحان، و همکاران.. ارزیابی مراکز آموزشی و رضایت مربیان مراکز از برنامه آموزش هنگام ازدواج در کشور ایران. پایش. 1403; 23 (2) :157-169
ژیلا صدیقی* 
1، راحله رستمی1 ، محمود طاووسی1 ، رامین مظفری کرمانی1 ، صابر جباری فاروجی2 ، سبحان ابراهیم‌پور2 ، اقدس آقابابائیان2 ، فرزانه سلطانی پور2
1، راحله رستمی1 ، محمود طاووسی1 ، رامین مظفری کرمانی1 ، صابر جباری فاروجی2 ، سبحان ابراهیم‌پور2 ، اقدس آقابابائیان2 ، فرزانه سلطانی پور2
1- مرکز تحقیقات سنجش سلامت، پژوهشکده علوم بهداشتی جهاد دانشگاهی، تهران، ایران
2- وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، تهران، ایران
2- وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، تهران، ایران
چکیده: (855 مشاهده)
مقدمه: «برنامه آموزش هنگام ازدواج» از سال ۱۳۷۲ در کشور آغاز شد. مطالعه حاضر تحت عنوان «ارزشیابی برنامه آموزش هنگام ازدواج زوجین در کشور ایران» دارای اهداف متعددی بوده و مقاله حاضر به نتایج دو هدف اصلی شامل «سنجش رضایت مربیان مراکز از برنامه آموزش هنگام ازدواج» و «ارزیابی مراکز آموزش هنگام ازدواج» پرداخته است.
مواد و روش کار: این مطالعه از نوع مقطعی بود. نود و شش مرکز آموزش هنگام ازدواج به روش تصادفی ساده انتخاب شده و مربیان این مراکز با روش سرشماری، وارد مطالعه شدند. داده ها در نرم افزار SPSS-۱۸ تحلیل شدند.
یافته ها: میانگین امتیاز رضایت کلی مربیان از برنامه آموزش هنگام ازدواج ۲۰/۵۶ به‌دست آمد. حدود ۸۸/۴ درصد مربیان از «محتوای کتابچه های درسی»، ۷۰/۱ درصد از «برگزاری منظم دوره‌های بازآموزی»، ۹۶/۲ درصد از «همکاری با مرکز مربوطه»، ۹۸/۲ درصد از «رفتار همکاران مرکز مربوطه» و ۹۸ درصد از «نحوه مدیریت مسئولان مرکز برای برگزاری کلاس‌ها»، «راضی یا خیلی راضی» بودند. حدود ۶۰/۶ درصد مربیان از «مقدار حق الزحمه برای این آموزش» و ۵۱ درصد از «پرداخت به موقع حق الزحمه»، «ناراضی یا خیلی ناراضی» بودند. ارتباط آماری معنی‌دار بین «رضایت کلی» با «سن»، «جنسیت»، «وضعیت تاهل»، «مدرک تحصیلی» و «مدت سابقه تدریس در مرکز» مشاهده نشد. ارتباط معنی‌دار بین «رضایت کلی» با «سطح تحصیلات»، «رابطه استخدامی با مرکز» و «نوع کلاس» به دست آمد. به طوریکه مربیان با تحصیلات کارشناسی ارشد، دارای بیشترین و مربیان با تحصیلات کارشناسی، دارای کمترین رضایت بودند. مربیان رسمی دارای کمترین و مربیان قراردادی دارای بیشترین رضایت بودند. مربیان «درس سلامت باروری و جنسی» دارای کمترین و مربیان «درس اخلاق و احکام» دارای بیشترین رضایت بودند. نتایج ارزیابی مراکز نشان داد که بیش از ۸۰ درصد مراکز از نظر «نور کلاس»، «سیستم گرمایشی» و «تناسب تعداد صندلی با تعداد شرکت‌کنندگان» در وضعیت مطلوب بوده و حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد مراکز از نظر «انطباق تعداد کلاس‌ها با تعداد شرکت‌کنندگان»، «تهویه مناسب»، «تناسب امکانات آموزشی با نیازها» و «فضای فیزیکی مناسب» در وضعیت مطلوب قرار داشتند. فقط ۵۰ تا ۷۰ درصد مراکز از نظر «سیستم سرمایشی» و «دسترسی به زیر ساخت لازم برای کلاس‌های آنلاین» در وضعیت مطلوب بودند.
نتیجه گیری: ارتقای «برنامه آموزش هنگام ازدواج زوجین» نیازمند توسعه زیرساخت های مورد نیاز و همچنین بهبود شرایط رفاهی مربیان مراکز است. امید است که نتایج مطالعه حاضر بتواند پایش و رصد برنامه مذکور را برای سیاستگذاران نظام سلامت، تسهیل نماید.
مواد و روش کار: این مطالعه از نوع مقطعی بود. نود و شش مرکز آموزش هنگام ازدواج به روش تصادفی ساده انتخاب شده و مربیان این مراکز با روش سرشماری، وارد مطالعه شدند. داده ها در نرم افزار SPSS-۱۸ تحلیل شدند.
یافته ها: میانگین امتیاز رضایت کلی مربیان از برنامه آموزش هنگام ازدواج ۲۰/۵۶ به‌دست آمد. حدود ۸۸/۴ درصد مربیان از «محتوای کتابچه های درسی»، ۷۰/۱ درصد از «برگزاری منظم دوره‌های بازآموزی»، ۹۶/۲ درصد از «همکاری با مرکز مربوطه»، ۹۸/۲ درصد از «رفتار همکاران مرکز مربوطه» و ۹۸ درصد از «نحوه مدیریت مسئولان مرکز برای برگزاری کلاس‌ها»، «راضی یا خیلی راضی» بودند. حدود ۶۰/۶ درصد مربیان از «مقدار حق الزحمه برای این آموزش» و ۵۱ درصد از «پرداخت به موقع حق الزحمه»، «ناراضی یا خیلی ناراضی» بودند. ارتباط آماری معنی‌دار بین «رضایت کلی» با «سن»، «جنسیت»، «وضعیت تاهل»، «مدرک تحصیلی» و «مدت سابقه تدریس در مرکز» مشاهده نشد. ارتباط معنی‌دار بین «رضایت کلی» با «سطح تحصیلات»، «رابطه استخدامی با مرکز» و «نوع کلاس» به دست آمد. به طوریکه مربیان با تحصیلات کارشناسی ارشد، دارای بیشترین و مربیان با تحصیلات کارشناسی، دارای کمترین رضایت بودند. مربیان رسمی دارای کمترین و مربیان قراردادی دارای بیشترین رضایت بودند. مربیان «درس سلامت باروری و جنسی» دارای کمترین و مربیان «درس اخلاق و احکام» دارای بیشترین رضایت بودند. نتایج ارزیابی مراکز نشان داد که بیش از ۸۰ درصد مراکز از نظر «نور کلاس»، «سیستم گرمایشی» و «تناسب تعداد صندلی با تعداد شرکت‌کنندگان» در وضعیت مطلوب بوده و حدود ۷۰ تا ۸۰ درصد مراکز از نظر «انطباق تعداد کلاس‌ها با تعداد شرکت‌کنندگان»، «تهویه مناسب»، «تناسب امکانات آموزشی با نیازها» و «فضای فیزیکی مناسب» در وضعیت مطلوب قرار داشتند. فقط ۵۰ تا ۷۰ درصد مراکز از نظر «سیستم سرمایشی» و «دسترسی به زیر ساخت لازم برای کلاس‌های آنلاین» در وضعیت مطلوب بودند.
نتیجه گیری: ارتقای «برنامه آموزش هنگام ازدواج زوجین» نیازمند توسعه زیرساخت های مورد نیاز و همچنین بهبود شرایط رفاهی مربیان مراکز است. امید است که نتایج مطالعه حاضر بتواند پایش و رصد برنامه مذکور را برای سیاستگذاران نظام سلامت، تسهیل نماید.
نوع مطالعه: توصیفی |
موضوع مقاله:
اپیدمیولوژی
دریافت: 1402/7/18 | پذیرش: 1402/10/9 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1402/12/19 | انتشار: 1402/12/20
دریافت: 1402/7/18 | پذیرش: 1402/10/9 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1402/12/19 | انتشار: 1402/12/20
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |