دوره 20، شماره 1 - ( بهمن ـ اسفند 1399 )
جلد 20 شماره 1 صفحات 117-109 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.YAZD.REC.1399.026
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Mahmoudiani S. Prevalence and correlates of Single Child Behavior among Women. Payesh 2021; 20 (1) :109-117
URL: http://payeshjournal.ir/article-1-1536-fa.html
URL: http://payeshjournal.ir/article-1-1536-fa.html
محمودیانی سراج الدین. بررسی شیوع و عوامل مؤثر بر رفتار تک فرزندی در بین زنان: مطالعه موردی در استان فارس. پایش. 1399; 20 (1) :109-117
دانشکده اقتصاد، مدیریت و علوم اجتماعی، دانشگاه شیراز، شیراز، ایران
چکیده: (2669 مشاهده)
مقدمه: تک فرزندی به منزله عاملی در باروری خیلی پایین، می تواند جمعیت را در آینده با مشکل نرخ رشد منفی و عدم جایگزینی روبرو سازد. در مطالعه حاضر تلاش شد که شیوع و تعیین کننده های رفتار تک فرزندی در بین زنان استان فارس مطالعه شود.
مواد و روش کار: تحقیق حاضر با استفاده از روش تحلیل ثانویه 2 درصد از داده های خام سرشماری سال 1395 انجام شد. جامعه آماری شامل زنان دارای همسر 49-15 ساله با حداقل یک فرزند بود که تعداد 15076 نفر از آنها مورد بررسی قرار گرفت. مشخصه های فردی و سکونتی به عنوان متغیرهای مستقل استفاده شدند. برای تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 20 بهره برد شده است.
یافته ها: احتمال تک فرزندی در بین زنان با تحصیلات دانشگاهی و شاغل بیشتر از زنان با دیگر سطوح تحصیلی و خانه دار بود. سکونت در منازل آپارتمانی، استیجاری و نیز افزایش تعداد خانوارهای ساکن در یک مکان احتمال تک فرزندی را به طور معنی دار افزایش داده است. افزایش مساحت زیربنای واحد مسکونی به کاهش معنی دار در احتمال تک فرزندی انجامیده است.
نتیجه گیری: یکی از سیاست های لازم جمعیتی برای تحقق باروری بالاتر از یک فرزند و رسیدن به باروری سطح جانشینی در استان، توجه به سیاست های حوزه مسکن خواهد بود. تداوم روند وضعیت فعلی مسکن می تواند سطح فعلی فرزندآوری استان را به سمت شیوع بیشتر تک فرزندی سوق دهد.
مواد و روش کار: تحقیق حاضر با استفاده از روش تحلیل ثانویه 2 درصد از داده های خام سرشماری سال 1395 انجام شد. جامعه آماری شامل زنان دارای همسر 49-15 ساله با حداقل یک فرزند بود که تعداد 15076 نفر از آنها مورد بررسی قرار گرفت. مشخصه های فردی و سکونتی به عنوان متغیرهای مستقل استفاده شدند. برای تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 20 بهره برد شده است.
یافته ها: احتمال تک فرزندی در بین زنان با تحصیلات دانشگاهی و شاغل بیشتر از زنان با دیگر سطوح تحصیلی و خانه دار بود. سکونت در منازل آپارتمانی، استیجاری و نیز افزایش تعداد خانوارهای ساکن در یک مکان احتمال تک فرزندی را به طور معنی دار افزایش داده است. افزایش مساحت زیربنای واحد مسکونی به کاهش معنی دار در احتمال تک فرزندی انجامیده است.
نتیجه گیری: یکی از سیاست های لازم جمعیتی برای تحقق باروری بالاتر از یک فرزند و رسیدن به باروری سطح جانشینی در استان، توجه به سیاست های حوزه مسکن خواهد بود. تداوم روند وضعیت فعلی مسکن می تواند سطح فعلی فرزندآوری استان را به سمت شیوع بیشتر تک فرزندی سوق دهد.
نوع مطالعه: توصیفی |
موضوع مقاله:
پزشکی اجتماعی
دریافت: 1399/9/8 | پذیرش: 1399/9/29 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1399/10/23 | انتشار: 1399/12/11
دریافت: 1399/9/8 | پذیرش: 1399/9/29 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1399/10/23 | انتشار: 1399/12/11
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |