دوره 11، شماره 1 - ( بهمن ـ اسفند 1390 )
جلد 11 شماره 1 صفحات 37-29 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (5926 مشاهده)
هدف از اين مطالعه تعيين الگوي اپيدميولوژيک مصدوميت‌هاي ناشي از تصادفات رانندگي در جاده تهران ـ آبعلي در سال 1387 است.
در يک مطالعه آينده نگر يک ساله، مصدوميت‌هاي ترافيکي محور تهران ـ آبعلي از زمان وقوع حادثه تا يک ماه بعد از آن و اطلاعات مربوط به مصدومان در دو مرحله پيش بيمارستاني و بيمارستاني با همکاري پليس راه، شش منطقه پايگاه اورژانس پيش بيمارستاني، 12 بيمارستان و 3 درمانگاه جمع آوري شد. اين اطلاعات در مرحله پيش بيمارستاني شامل سن، جنس، عضو آسيب ديده بدن، نمره Revised Trauma Score-RTS و Injury Severity Score-ISS و در مرحله بيمارستاني شامل طول مدت بستري، وضعيت هنگام ترخيص و يک ماه پس از رخداد حادثه بود. در اين مدت، 243 مورد تصادف رانندگي رخ داد. 23 نفر قبل از رسيدن به بيمارستان فوت شدند و 345 مصدوم در مراکز درماني پي گيري شدند. ميانگين سني مصدومين 6/15 ± 6/33 سال بود و 71.1 درصد از آنها مذكر و بيش از 60 درصد از مصدومان، به گروه‌هاي سني 20 تا 39 سال تعلق داشتند. بيشترين فراواني آسيب مربوط به سر و صورت بود. ميانگين RTS مصدومان 7.24 و ميانگين شدت آسيب آنها 9.83 بود. شدت آسيب در عابران پياده نسبت به رانندگان و سرنشينان خودروها و موتورسيکلت‌ها بيشتر بود (0.05>P). ميانگين زمان بستري در نزديک به 75 درصد از مصدومان کمتر از 24 ساعت بود. وضعيت مصدومان يک ماه پس از ترخيص 66.5 درصد مشابه پيش از تصادف بودند.
پيش بيني مراقبت هاي بيشتر پزشکي در صحنه تصادف، آموزش و نظارت بيشتر در رانندگان جوان، آموزش مردم و تأمين محل‌هاي عبور مطمئن براي عابران پياده، برنامه ريزي‌هاي آموزشي به منظور نحوه حفاظت از سر و صورت در هنگام رانندگي و افزايش کيفيت ارايه خدمات درماني به مصدومان سرپايي مورد نياز است.
در يک مطالعه آينده نگر يک ساله، مصدوميت‌هاي ترافيکي محور تهران ـ آبعلي از زمان وقوع حادثه تا يک ماه بعد از آن و اطلاعات مربوط به مصدومان در دو مرحله پيش بيمارستاني و بيمارستاني با همکاري پليس راه، شش منطقه پايگاه اورژانس پيش بيمارستاني، 12 بيمارستان و 3 درمانگاه جمع آوري شد. اين اطلاعات در مرحله پيش بيمارستاني شامل سن، جنس، عضو آسيب ديده بدن، نمره Revised Trauma Score-RTS و Injury Severity Score-ISS و در مرحله بيمارستاني شامل طول مدت بستري، وضعيت هنگام ترخيص و يک ماه پس از رخداد حادثه بود. در اين مدت، 243 مورد تصادف رانندگي رخ داد. 23 نفر قبل از رسيدن به بيمارستان فوت شدند و 345 مصدوم در مراکز درماني پي گيري شدند. ميانگين سني مصدومين 6/15 ± 6/33 سال بود و 71.1 درصد از آنها مذكر و بيش از 60 درصد از مصدومان، به گروه‌هاي سني 20 تا 39 سال تعلق داشتند. بيشترين فراواني آسيب مربوط به سر و صورت بود. ميانگين RTS مصدومان 7.24 و ميانگين شدت آسيب آنها 9.83 بود. شدت آسيب در عابران پياده نسبت به رانندگان و سرنشينان خودروها و موتورسيکلت‌ها بيشتر بود (0.05>P). ميانگين زمان بستري در نزديک به 75 درصد از مصدومان کمتر از 24 ساعت بود. وضعيت مصدومان يک ماه پس از ترخيص 66.5 درصد مشابه پيش از تصادف بودند.
پيش بيني مراقبت هاي بيشتر پزشکي در صحنه تصادف، آموزش و نظارت بيشتر در رانندگان جوان، آموزش مردم و تأمين محل‌هاي عبور مطمئن براي عابران پياده، برنامه ريزي‌هاي آموزشي به منظور نحوه حفاظت از سر و صورت در هنگام رانندگي و افزايش کيفيت ارايه خدمات درماني به مصدومان سرپايي مورد نياز است.
نوع مطالعه: توصیفی |
پذیرش: 1389/10/11 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1390/9/26 | انتشار: 1390/10/25
پذیرش: 1389/10/11 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1390/9/26 | انتشار: 1390/10/25
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |