مقدمه: خودمراقبتی راهبردی است برای تطابق با رویدادها و تنش‌های زندگی، که باعث ارتقاء سلامت جسمی و روانشناختی می‌شود و تحت تاثیر فرزندپروری و روابط خانوادگی از جمله رابطه والد-فرزند قرار دارد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف پیش بینی خود مراقبتی بر اساس رابطه والد- فرزند و جو عاطفی خانواده در زنان در دوران کودکی انجام گرفت.
مواد و روش کار: روش پژوهش حاضر یک مطالعه مقطعی بود. جامعه آماری کلیه زنان ۳۵ تا ۵۰ سال مراجعه کننده به مراکز مشاوره ازدواج شهرستان یزد بودند که۲۰۴ نفر از آنها به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. جمع آوری داده ها با استفاده از پرسشنامه های جو عاطفی خانواده هیل برن، پرسشنامه ارزیابی رابطه والد – فرزند (PCRS) و پرسشنامه خودمراقبتی انجام گرفت. داده ها با تحلیل همبستگی و رگرسیون و با استفاده از نرم افزار های SPSS نسخه۲۲ و  AMOSنسخه۲۴ تحلیل شدند.
یافته ها: نتایج نشان داد که کیفیت رابطه مادر و فرزند با خودمراقبتی (۰/۰۲۹=p)، کیفیت رابطه پدر و فرزند با خود مراقبتی (۰/۰۱۴=p) و جو عاطفی خانواده با خودمراقبتی (p<۰/۰۰۱) رابطه مستقیم و معنادار داشت. همچنین کیفیت رابطه مادر و فرزند، پدر و فرزند و خودمراقبتی با میانجی‌گری جو عاطفی خانواده رابطه غیرمستقیم داشت (۰/۰۱=p). همچنین شاخص‌های برازش مدل نشان‌دهنده مطلوب بودن برازش مدل و حمایت داده‌ها از مدل بود.
نتیجه گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش حاضر، لازم است خود مراقبتی به عنوان متغیر تاثیرگذار بر سلامت روان در حرفه‌های یاورانه مورد توجه قرار گیرد.