مقدمه: حضورگرایی به دلیل ارتباط با طیف وسیعی از مسائل سلامتی از جمله کیفیت مراقبت و ایمنی بیمار مسئله­ای مهم و چالش‌برانگیز در حوزه سلامت محسوب می‌شود. در عین حال، تاب­آوری کارکنان به ویژه پرستاران به عنوان قشری که بیشترین تماس را با بیمار دارند، مولفه مهمی برای تداوم و کیفیت مراقبت از بیماران و سلامتی خودشان محسوب می­شود. لذا این مطالعه با هدف تعیین سطح حضورگرایی پرستاران بخش­های ویژه  و ارتباط آن با تاب­آوری شان انجام شد.
 مواد و روش کار:  مطالعه کنونی از نوع توصیفی- همبستگی  بود که طی آن اطلاعات لازم ۳۰۰ نفر از پرستاران شاغل در بخش­های ویژه (با نمونه گیری تصادفی) توسط ابزارهای پژوهش از جمله پرسشنامه تاب­آوری و حضورگرایی گرداوری شد. بعد از انتخاب تصادفی پرستاران با استفاده از چارچوب نمونه گیری، و اخذ رضایت به منظور شرکت در پژوهش،  ابزارها  به صورت برخط در اختیار آنان قرار گرفته و اطلاعات جهت تحلیل به نرم­ا­فزار SPSS نسخه ۱۶وارد شد. داده­ها با آمار توصیفی و استنباطی نظیر همبستگی پیرسون و رگرسیون تحلیل شد.
یافته ها: نیمی از پرستاران مورد مطالعه  در دهه چهارم زندگی قرار داشتند و ۸۷% زن و اکثریت دارای مدرک لیسانس بودند. نزدیک به یک سوم پرستاران سابقه کاری بین ۱۲-۶ سال در بخش و بیمارستان کنونی، و هم­چنین سابقه کار در بخش ویژه داشتند. اکثریت معتقد بودند برنامه ریزی طبق درخواست آنها صورت نمی گیرد. نزدیک به نیمی حضورگرایی در سطح متوسط داشتند و سطح تاب­آوری اکثریت آنها نیز بیش از متوسط بود. بعد از حذف اثر متغیرهای مخدوش­کننده، در مدل رگرسیون ارتباط بین حضورگرایی و تاب­آوری نشان داده شد. مدل رگرسیونی طبق ضریب تعیین توانست ۹۱% واریانس را پیش بینی کند.
نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه کنونی، به مدیران توصیه می شود با برنامه ریزی برای کاهش حضورگرایی، ضمن افزایش تاب­آوری پرستاران، جهت ارتقای کیفیت مراقبت گام بردارند.