چکیده: (3792 مشاهده)
شواهد موجود حاکی از وجود دو نوع مجزا از خودشیفتگی به شکل خودشیفتگی خودبزرگبین و آسیبپذیر است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه میزان همدلی و راهبردهای تنظیم هیجان شناختی در این دو نوع از خودشیفتگی و نیز مقایسه آنها با افراد فاقد ویژگی های خودشیفته وار بود. تعداد 90 نفر آزمودنی از بین دانشجویان شاغل به تحصیل در دانشگاههای تهران که بر اساس غربالگری به وسیله پرسشنامه خودشیفتگی مرضی، در سه گروه 30 نفره دارای رگههای خودشیفتگی خودبزرگ بین، آسیب پذیر و فاقد رگههای خودشیفتگی قرار میگرفتند، توسط مقیاس بهره همدلی و پرسشنامه تنظیم هیجان شناختی مورد ارزیابی قرار گرفتند. دادهها به وسیله روش آماری تحلیل واریانس چندراهه مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد تنها در خردهمقیاس سرزنش خود و فاجعهپنداری از خردهمقیاسهای پرسشنامه تنظیم هیجان شناختی بین هر دو گروه دارای رگه های خودشیفتگی خودبزرگبین و آسیبپذیر، با گروه فاقد رگهها تفاوت معنادار وجود دارد. در خردهمقیاس مثبتاندیشی این تفاوت تنها بین افراد دارای رگههای آسیبپذیر با افراد عادی بود. در خردهمقیاسهای همدلی شناختی و واکنشپذیری عاطفی از خردهمقیاسهای مقیاس بهره همدلی، بین افراد دارای رگههای خودشیفتگی خودبزرگبین و افراد عادی تفاوت معنادار وجود داشت. تنها تفاوت معنادار بین افراد دارای دو نوع رگههای خودشیفتگی، در خردهمقیاس همدلی شناختی به دست آمد. نتایج در حمایت از این نظریه است که دو نوع خودشیفتگی را دو بروز متفاوت از یک آسیبشناسی مشابه میداند که بر اساس کارکرد دفاعی فرد میتواند به گونههای متفاوتی تظاهر یابد.
نوع مطالعه:
توصیفی |
پذیرش: 1393/10/22 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1394/10/27 | انتشار: 1394/10/25