دوره 11، شماره 1 - ( بهمن ـ اسفند 1390 )
جلد 11 شماره 1 صفحات 125-117 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Mohammad Taghi Karoubi, Mohammad Mahdi Akhondi, Arash Mohazab, Zoobin Nasiri Mahalati. International legal tools to regulate scientific activities in the field of human cloning. Payesh 2012; 11 (1) :117-125
URL: http://payeshjournal.ir/article-1-491-fa.html
URL: http://payeshjournal.ir/article-1-491-fa.html
محمدتقی کروبی ، محمدمهدی آخوندی ، آرش مهذب ، زوبین نصیری محلاتی . ابزارهای حقوق بین‌الملل برای به نظم کشیدن فعالیت‌های علمی در حوزه شبیه سازی انسانی. پایش. 1390; 11 (1) :117-125
چکیده: (6006 مشاهده)
شبيه سازي انساني پس از آزمايش‌هاي موفقيت آميز در زمينه شبيه سازي پستاندارن و پيش بيني دانشمندان مبني بر امکان پذير بودن آن در وضعيت فعلي دانش بشري، بحث‌هايي را در حوزه‌هايي خارج از دانش تجربي از جمله اخلاق، دين و حقوق دامن زده است. در پاسخ به دغدغه‌هاي مطرح شده، نظام‌هاي حقوقي مختلف در چارچوب مرزهاي ملي قوانين متعددي در خصوص منع يا تحديد اشکال شبيه سازي انساني تصويب نموده‌اند.
در کنار قانونگذاري داخلي، جامعه بين‌المللي نيز اغلب به شکل تصويب قطعنامه‌ها و اعلاميه‌هايي در سازمان‌هاي بين‌المللي (مجمع عمومي سازمان ملل متحد، يونسکو و سازمان بهداشت جهاني) در منع و سرزنش شبيه سازي مولد انساني واکنش نشان داده است. با اين حال تلاش‌هاي بين‌المللي براي تصويب کنوانسيوني در خصوص منع شبيه سازي انساني به علت تشتت آرا دولت‌ها تا کنون بي نتيجه مانده است. از آنجايي که قطعنامه‌هاي سازمان‌هاي بين‌المللي في نفسه از نظر حقوقي الزام آور نيستند، حقوق بين‌الملل براي الزام دولت‌ها به ممانعت از ايجاد امکان شبيه سازي انساني بايد به تکنيک ديگري متوسل شود.
در اين مقاله، بحث شده است که در پرتو رويه و مواضعي که دولت‌ها در قبال شبيه سازي انساني اتخاذ کرده‌اند مي‌توان به شکل گيري عرف بين‌المللي در اين زمينه قايل بود و با تکيه بر اين تکنيک شناخته شده حقوقي، خلأهاي ناشي از عدم توافق دولت‌ها را در انعقاد معاهده‌اي جهاني پر کرد.
در کنار قانونگذاري داخلي، جامعه بين‌المللي نيز اغلب به شکل تصويب قطعنامه‌ها و اعلاميه‌هايي در سازمان‌هاي بين‌المللي (مجمع عمومي سازمان ملل متحد، يونسکو و سازمان بهداشت جهاني) در منع و سرزنش شبيه سازي مولد انساني واکنش نشان داده است. با اين حال تلاش‌هاي بين‌المللي براي تصويب کنوانسيوني در خصوص منع شبيه سازي انساني به علت تشتت آرا دولت‌ها تا کنون بي نتيجه مانده است. از آنجايي که قطعنامه‌هاي سازمان‌هاي بين‌المللي في نفسه از نظر حقوقي الزام آور نيستند، حقوق بين‌الملل براي الزام دولت‌ها به ممانعت از ايجاد امکان شبيه سازي انساني بايد به تکنيک ديگري متوسل شود.
در اين مقاله، بحث شده است که در پرتو رويه و مواضعي که دولت‌ها در قبال شبيه سازي انساني اتخاذ کرده‌اند مي‌توان به شکل گيري عرف بين‌المللي در اين زمينه قايل بود و با تکيه بر اين تکنيک شناخته شده حقوقي، خلأهاي ناشي از عدم توافق دولت‌ها را در انعقاد معاهده‌اي جهاني پر کرد.
نوع مطالعه: توصیفی |
پذیرش: 1389/12/8 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1390/9/12 | انتشار: 1390/10/25
پذیرش: 1389/12/8 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1390/9/12 | انتشار: 1390/10/25
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |