دوره 11، شماره 4 - ( مرداد ـ شهریور 1391 )
جلد 11 شماره 4 صفحات 495-491 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Mohamad Ali Heidarnia, Tahmineh Ghaemian, Alireza Abadi, Somayeh Fathian, Ali Montazeri. Health-related quality of life and poverty. Payesh 2012; 11 (4) :491-495
URL: http://payeshjournal.ir/article-1-444-fa.html
URL: http://payeshjournal.ir/article-1-444-fa.html
محمدعلی حیدرنیا ، تهمینه قائمیان ، علیرضا ابدی ، سمیه فتحیان ، علی منتظری . رابطه بین محرومیت (فقر اقتصادی) و کیفیت زندگی وابسته به سلامت. پایش. 1391; 11 (4) :491-495
چکیده: (7290 مشاهده)
بررسي شواهد علمي اخير نشان مي‌دهد که عوامل اجتماعي تعيين کننده سلامت به ميزان قابل توجهي در وضعيت سلامت و کيفيت زندگي مردم نقش دارند و در اين ميان عامل اقتصادي به عنوان يكي از مهم‌ترين علل معرفي مي‌شود. هدف اصلي اين مطالعه تأثير محروميت (فقر اقتصادي) بر کيفيت زندگي وابسته به سلامت بود.
اين مطالعه در يكي از مناطق شهر تهران با حجم نمونه 400 نفر انجام شد كه 200 نفر آن در برگيرنده افراد محروم تحت پوشش يک نهاد خيريه عمومي (گروه 1) و 200 نفر افراد عادي (گروه 2) بودند. کيفيت زندگي مرتبط با سلامت افراد محروم تحت پوشش يک نهاد خيريه عمومي (گروه 1) با کيفيت زندگي افراد عادي (گروه 2) مورد بررسي قرار گرفت. ميانگين سني افراد محروم (گروه 1) 70.56 سال و ميانگين سني افراد عادي (گروه 2) 65.82 سال بود. آزمون آماري تك متغيره نشان داد که تفاوت آماري معني‌داري در سنجه‌هاي کيفيت زندگي وابسته به سلامت در دو گروه وجود دارد (0.001>P). در تحليل رگرسيون لجستيك ميزان بخت گروه محروم نسبت به گروه كنترل براي پيامد نامطلوب خلاصه سنجش سلامت جسماني (PCS) بيش از 10 و براي پيامد نامطلوب خلاصه سنجش سلامت رواني 15برابر بود.
نتايج تحقيق نشان داد كه محروميت (فقر اقتصادي) سبب کاهش کيفيت زندگي وابسته به سلامت است. به نظر مي‌رسد ارتقاي وضعيت اجتماعي و اقتصادي افراد محروم بتواند در افزايش سلامت و كيفيت زندگي آنان مؤثر باشد.
اين مطالعه در يكي از مناطق شهر تهران با حجم نمونه 400 نفر انجام شد كه 200 نفر آن در برگيرنده افراد محروم تحت پوشش يک نهاد خيريه عمومي (گروه 1) و 200 نفر افراد عادي (گروه 2) بودند. کيفيت زندگي مرتبط با سلامت افراد محروم تحت پوشش يک نهاد خيريه عمومي (گروه 1) با کيفيت زندگي افراد عادي (گروه 2) مورد بررسي قرار گرفت. ميانگين سني افراد محروم (گروه 1) 70.56 سال و ميانگين سني افراد عادي (گروه 2) 65.82 سال بود. آزمون آماري تك متغيره نشان داد که تفاوت آماري معني‌داري در سنجه‌هاي کيفيت زندگي وابسته به سلامت در دو گروه وجود دارد (0.001>P). در تحليل رگرسيون لجستيك ميزان بخت گروه محروم نسبت به گروه كنترل براي پيامد نامطلوب خلاصه سنجش سلامت جسماني (PCS) بيش از 10 و براي پيامد نامطلوب خلاصه سنجش سلامت رواني 15برابر بود.
نتايج تحقيق نشان داد كه محروميت (فقر اقتصادي) سبب کاهش کيفيت زندگي وابسته به سلامت است. به نظر مي‌رسد ارتقاي وضعيت اجتماعي و اقتصادي افراد محروم بتواند در افزايش سلامت و كيفيت زندگي آنان مؤثر باشد.
نوع مطالعه: توصیفی |
پذیرش: 1389/11/16 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1390/12/23 | انتشار: 1391/4/25
پذیرش: 1389/11/16 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1390/12/23 | انتشار: 1391/4/25
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |