حمایت‌طلبی سیاستی فرآیندی آگاهانه برای اطلاع‌رسانی و اثرگذاری بر سیاستگذاران به‌منظور پیشنهاد، اجرا یا تغییر سیاستی بر پایه شواهد علمی با هدف بهبود سلامت و رفاه عمومی است. حمایت‌طلبی ممکن است شامل پیشنهاد سیاست جدید، اجرای کامل یک سیاست موجود، یا جلوگیری از اجرای سیاستی ناکارآمد باشد. هدف نهایی آن، ترغیب سیاستگذاران به اقدام در راستای منافع عمومی از طریق جلب حمایت سیاسی، تأمین منابع مالی یا تغییر نگرش‌ها در مسائل سلامت است. این رویکرد معمولاً اقداماتی را ممکن می‌سازد که بدون مداخله، به‌سادگی محقق نمی‌شدند. حمایت‌طلبی به بهبود سیاست‌ها و اقدامات سلامت، افزایش آگاهی درباره عوامل اجتماعی مؤثر بر سلامت و توانمندسازی متخصصان برای ایفای نقش مؤثر در تصمیم‌سازی‌ها منجر می‌شود.
نامه حمایت‌طلبی (Advocacy Letter) ابزاری برای مشارکت فعال در سیاستگذاری سلامت است و نقشی مهمی در انتقال پیام حمایت‌طلبی، جلب توجه سیاستگذاران به یک مسأله سلامت و اقناع آنها برای انجام یک اقدام مشخص ایفا می‌کند. این نامه‌ها با هدف تأثیرگذاری بر تصمیم‌گیرندگان و جهت‌دهی به سیاست‌ها و برنامه‌های اجرایی، باید دقیق، منطقی و مخاطب‌محور نوشته شوند تا بتوانند بر سیاستگذاران، مدیران و مجریان تأثیرگذار باشند. آشنایی با مراحل، ساختار و اصول نگارش این نوع نامه‌ها به متخصصان سلامت در ترویج سیاست‌های اثربخش و مبتنی بر شواهد کمک می‌کند و مشارکت فعال آنها را در فرآیند سیاستگذاری سلامت تسهیل می‌کند.
مراحل تهیه نامه حمایت‌طلبی شامل تعریف و تحلیل مسأله، شناسایی و تحلیل مخاطبان، تدوین پیام حمایت‌طلبی و رساندن پیام است. مخاطب نامه ممکن است وزیر، مدیرکل یا تصمیم‌گیرنده‌ای در سطح سازمانی باشد. در متن نامه، باید استدلالی برای اهمیت اقدام فوری توسط این افراد ارائه شود. مخاطبان نامه حمایت‌طلبی معمولاً افراد دانشگاهی نیستند. بنابراین، محتوای نامه باید ساده، دقیق، قانع‌کننده و فاقد اصطلاحات فنی باشد. نامه حمایت‌طلبی باید شامل توضیح تغییر مورد انتظار، فرد مسئول اقدام، نحوه اقدام و زمان‌بندی مشخص برای آن باشد.