پیش انتشار
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.SEMUMS.REC.1403.065
سیدسعید کسائیان1 
، محمدناصر رهبر2 ، عباس دارائی2 ، فرید غریبی*3
، محمدناصر رهبر2 ، عباس دارائی2 ، فرید غریبی*3
1- گروه پزشکی اجتماعی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی سمنان، سمنان، ایران
2- دانشگاه علوم پزشکی سمنان، سمنان، ایران
3- مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی موثر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی سمنان، سمنان، ایران
2- دانشگاه علوم پزشکی سمنان، سمنان، ایران
3- مرکز تحقیقات عوامل اجتماعی موثر بر سلامت، دانشگاه علوم پزشکی سمنان، سمنان، ایران
چکیده: (26 مشاهده)
مقدمه: سالک به سبب شیوع قابل توجه و ایجاد ضایعههای ماندگار در مبتلایان، همواره به عنوان یکی از مشکلات اساسی در بهداشت عمومیِ نواحی اندمیک بیماری مطرح بوده است. نظر به اهمیت پایش مستمر وضعیت بیماری در این مناطق، مطالعه حاضر با هدف بررسی روند بروز و شدت بیماری سالک در شهرستان دامغان به مورد اجرا در آمد.
مواد و روشکار: این مطالعه توصیفی با هدف بررسی وضعیت ابتلای تمامی ۲۰۸۵ بیمار گزارش شده در سال های ۱۳۹۸ تا ۱۴۰۲ به انجام رسید. ابزار مورد استفاده در مطالعه پرسشنامه محققساختهای بود که روایی محتوایی آن با نظر ۱۰ نفر از صاحبنظران بررسی و با کسب نمرات ۰/۹۶ و ۰/۹۲ به ترتیب برای شاخص های CVR و CVI مورد تایید قرار گرفت. داده های مطالعه در تابستان ۱۴۰۲ با بررسی مستندات موجود در سامانه های مراقبتی و نیز مصاحبه با بیماران گردآوری گردید. در این مطالعه پس از بررسی وضعیت عوامل دموگرافیک و زمینهای مرتبط با سالک در بیماران و تعیین روند بروز بیماری؛ وضعیت شدت بیماری بر اساس متغیرهایی نظیر تعداد ضایعه (زخم) ایجاد شده در بیماران، اندازه ضایعهها، حالت ضایعهها از نظر واجد یا فاقد ترشح بودن، و نیز ابتلای همزمان چند عضو از بدن بیمار به این ضایعه ها، بررسی شد. نتایج بررسی متغیرهای کیفی به صورت فراوانی (درصد) و متغیرهای کمی به صورت میانگین (انحراف معیار) گزارش گردید. همچنین روند بروز و شدت بیماری با استفاده از رگرسیون نقاط پیوست، انجام شد.
یافتهها: نتایج بررسی ها نشان داد که %۱/۵۹ از بیماران ما مذکر و %۴۱/۹ درصد آنان مونث هستند و میانگین سنی آنان ۳۷/۲ سال است. میزان بروز بیماری سالک در هر ۱۰۰ هزار نفر جمعیت از ۶۴۶ مورد در سال ۱۳۹۸ به ۷ مورد در سال ۱۴۰۲ کاهش پیدا کرده است. همچنین سیر نزولی ایجاد ضایعه در چند عضو بدن بیمار (از %۳۳ به %۱۴) نیز کاملاً محرز است. روند کاهشی حالت دارای ترشح ضایعه ها در بیماران از %۸۶ به %۵۷ از سال ۱۳۹۸ تا سال ۱۴۰۲، روند کاهشی میانگین تعداد ضایعه ها در مبتلایان از ۶/۵۹ به ۱/۸۵۱ مورد، و نیز روند کاهشی میانگین وسعت (قطر) ضایعه ها در بیماران از ۱/۸۸ به ۱/۲۸ سانتیمتر در این مدت از نکات قابل توجه دیگر بود.
نتیجهگیری: میزان بروز و شدت بیماری سالک در شهرستان دامغان به شکل محسوسی نزولی است؛ با این وجود و نظر به بومی بودن بیماری در این شهرستان، اعمال کنترل جدی آتی بر بیماری به ویژه کنترل مخازن و ناقلان همواره باید مورد عنایت جدی قرار گیرد.
مواد و روشکار: این مطالعه توصیفی با هدف بررسی وضعیت ابتلای تمامی ۲۰۸۵ بیمار گزارش شده در سال های ۱۳۹۸ تا ۱۴۰۲ به انجام رسید. ابزار مورد استفاده در مطالعه پرسشنامه محققساختهای بود که روایی محتوایی آن با نظر ۱۰ نفر از صاحبنظران بررسی و با کسب نمرات ۰/۹۶ و ۰/۹۲ به ترتیب برای شاخص های CVR و CVI مورد تایید قرار گرفت. داده های مطالعه در تابستان ۱۴۰۲ با بررسی مستندات موجود در سامانه های مراقبتی و نیز مصاحبه با بیماران گردآوری گردید. در این مطالعه پس از بررسی وضعیت عوامل دموگرافیک و زمینهای مرتبط با سالک در بیماران و تعیین روند بروز بیماری؛ وضعیت شدت بیماری بر اساس متغیرهایی نظیر تعداد ضایعه (زخم) ایجاد شده در بیماران، اندازه ضایعهها، حالت ضایعهها از نظر واجد یا فاقد ترشح بودن، و نیز ابتلای همزمان چند عضو از بدن بیمار به این ضایعه ها، بررسی شد. نتایج بررسی متغیرهای کیفی به صورت فراوانی (درصد) و متغیرهای کمی به صورت میانگین (انحراف معیار) گزارش گردید. همچنین روند بروز و شدت بیماری با استفاده از رگرسیون نقاط پیوست، انجام شد.
یافتهها: نتایج بررسی ها نشان داد که %۱/۵۹ از بیماران ما مذکر و %۴۱/۹ درصد آنان مونث هستند و میانگین سنی آنان ۳۷/۲ سال است. میزان بروز بیماری سالک در هر ۱۰۰ هزار نفر جمعیت از ۶۴۶ مورد در سال ۱۳۹۸ به ۷ مورد در سال ۱۴۰۲ کاهش پیدا کرده است. همچنین سیر نزولی ایجاد ضایعه در چند عضو بدن بیمار (از %۳۳ به %۱۴) نیز کاملاً محرز است. روند کاهشی حالت دارای ترشح ضایعه ها در بیماران از %۸۶ به %۵۷ از سال ۱۳۹۸ تا سال ۱۴۰۲، روند کاهشی میانگین تعداد ضایعه ها در مبتلایان از ۶/۵۹ به ۱/۸۵۱ مورد، و نیز روند کاهشی میانگین وسعت (قطر) ضایعه ها در بیماران از ۱/۸۸ به ۱/۲۸ سانتیمتر در این مدت از نکات قابل توجه دیگر بود.
نتیجهگیری: میزان بروز و شدت بیماری سالک در شهرستان دامغان به شکل محسوسی نزولی است؛ با این وجود و نظر به بومی بودن بیماری در این شهرستان، اعمال کنترل جدی آتی بر بیماری به ویژه کنترل مخازن و ناقلان همواره باید مورد عنایت جدی قرار گیرد.
نوع مطالعه: توصیفی |
موضوع مقاله:
اپیدمیولوژی
دریافت: 1403/6/15 | پذیرش: 1404/9/1 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1404/10/1
دریافت: 1403/6/15 | پذیرش: 1404/9/1 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1404/10/1
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |