مقدمه: یکی از برنامه‌های مؤثر در پیشگیری از اختلالات اسکلتی-عضلانی، استفاده از مداخلات آموزشی حمل بیمار در چارچوب الگوی جامع پرسید-پروسید است. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر آموزش ‌حمل بیمار مبتنی بر الگوی پرسید-پروسید بر میزان اختلالات اسکلتی-عضلانی در کمک‌پرستاران انجام شد.
مواد و روش‌ کار: این پژوهش، یک مطالعه نیمه‌تجربی بود که در سال ۱۴۰۱ بر روی ۱۰۰ نفر از کمک‌پرستاران شاغل در بیمارستان‌ امام رضا (ع) واقع در استان کرمانشاه در گروه مداخله و کنترل، انجام شد. ابزار جمع‌آوری داده‌ها شامل پرسشنامه مشخصات جمعیت‌شناختی، پرسشنامه نوردیک، مقیاس نقشه بدن، مقیاس آنالوگ بصری و پرسشنامه رفتارهای پیشگیری از اختلالات اسکلتی-عضلانی براساس الگوی پرسید بود که در سه مرحله‌ی قبل، یک و سه ماه پس از مداخله، تکمیل شدند. تحلیل داده‌ها در نرم افزار  SPSS و با استفاده از آزمون‌های آمار توصیفی و تحلیلی صورت گرفت.
یافته ها: قبل از مداخله میزان و شدت اختلالات اسکلتی-عضلانی بین گروه­ مداخله و کنترل فقط در برخی اندام‌ها، اختلاف معنادار داشت اما پس از مداخله میزان و شدت اختلالات بین دو گروه در تمام اندام‎ها، اختلاف معنادار داشت. به این صورت که در گروه مداخله، این میزان کاهش یافت. قبل از مداخله، اختلاف معناداری بین نمره آگاهی، نگرش، خودکارآمدی، عوامل تقویت کننده و قادرکننده و رفتار در گروه مداخله و کنترل وجود نداشت. اما پس از مداخله، این نمرات بین دو گروه، اختلاف معناداری داشت، به این صورت که در گروه مداخله، فزایش یافت.  
نتیجه‌گیری: در این مطالعه آموزش حمل بیمار بر اساس الگوی پرسید-پروسید تاثیر بسزایی در کاهش میزان و شدت اختلالات اسکلتی-عضلانی داشت. لذا مداخله آموزشی براساس این الگو احتمالاً می‌تواند باعث کاهش اختلالات اسکلتی-عضلانی در افرادی شود که به نوعی با حمل بیمار سروکار دارند، البته انجام مطالعات بیشتر بر روی تعداد افراد بیشتری توصیه می‎شود.