دوره 20، شماره 3 - ( خرداد - تیر 1400 )
جلد 20 شماره 3 صفحات 345-333 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Ethics code: IR.YAZD.REC.016/1398
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Torkashvand Moradabadi M, Soroush W, Torkashvand Z. Mortality rate and years of life lost due to cancer in Iran from 2011 to 2018. Payesh 2021; 20 (3) :333-345
URL: http://payeshjournal.ir/article-1-1630-fa.html
URL: http://payeshjournal.ir/article-1-1630-fa.html
ترکاشوند مرادآبادی محمد، سروش واحد، ترکاشوند زهرا. سهم سرطان در مرگ و عمر از دسته رفته ایرانیان در فاصله سال‌های 1390 تا 1397. پایش. 1400; 20 (3) :333-345
1- دانشکده علوم اجتماعی، دانشگاه یزد، یزد، ایران
2- دانشکده پیراپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
2- دانشکده پیراپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
چکیده: (6982 مشاهده)
مقدمه: در طی گذار اپیدمیولوژیک و افزایش بیماری‌های مزمن، یکی از علل اصلی مرگ سرطان است. سرطان عامل سوم مرگ در ایران است. هدف مطالعه حاضر شناخت وضعیت و روند مرگ ناشی از سرطان و مقایسه آن در بین گروه‌های سن و جنسیتی در ایران در 1390 تا 1397 است.
مواد و روش کار: این مطالعه به تحلیل داده مرگ ناشی از سرطان در پایگاه داده سازمان ثبت احوال ایران پرداخته است. در این پایگاه تعداد 278301 مرگ سرطان برای سال‌های 1390-1397 ثبت شده است. شاخص میزان مرگ، به عنوان یک شاخص استاندارد در مقایسه استفاده شده و میزان مرگ ناشی از سرطان به تفکیک سن و جنسیت در هر سال محاسبه شد.
یافته ها: نتایج مطالعه نشان از این است که مرگ بر حسب علت سرطان در کشور افزایش یافته است. میزان مرگ سرطان (در ۱۰۰ هزار) از 38 نفر در سال 1390 به 47 نفر در سال 1397 افزایش یافته است. میزان مرگ و افزایش آن در بین مردان بالاتر از زنان است. در طی گروه‌های سنی، بغیر از سنین بارداری، میزان مرگ در مردان بالاتر از زنان است. میانگین سن مرگ ناشی از سرطان برای مردان 60 و برای زنان 56 سال است. بر اساس شاخص سال‌های عمر از دست رفته، مرگ زودرس ناشی از سرطان در سال 1390 و 1395 به ترتیب در حدود 420 و 530 هزار نفرسال عمر از کشور گرفته است. این افزایش عمدتا ناشی از افزایش سرطان در سنین بزرگسالی و سالمندی به ویژه برای مردان است.
نتیجه گیری: سرطان به عنوان نتیجه گذار اپیدمیولوژیک در کشور افزایش یافته است و بهترین راه کنترل این بیماری پیشگیری از ابتلا به آن است. تجربه سایر کشورها حاکی از آن است که از طریق پیشگیری و سبک زندگی سلامت‌محور میتوان روند سرطان را کاهشی نمود. در جوامع پس از گذار اپیدمیولوژیک نیاز است در ارتقای سلامت صرفا به درمان اتکا نکرده و به نقش فرهنگ‌سازی و سیاست‌گذاری اجتماعی نیز تاکید نمود.
مواد و روش کار: این مطالعه به تحلیل داده مرگ ناشی از سرطان در پایگاه داده سازمان ثبت احوال ایران پرداخته است. در این پایگاه تعداد 278301 مرگ سرطان برای سال‌های 1390-1397 ثبت شده است. شاخص میزان مرگ، به عنوان یک شاخص استاندارد در مقایسه استفاده شده و میزان مرگ ناشی از سرطان به تفکیک سن و جنسیت در هر سال محاسبه شد.
یافته ها: نتایج مطالعه نشان از این است که مرگ بر حسب علت سرطان در کشور افزایش یافته است. میزان مرگ سرطان (در ۱۰۰ هزار) از 38 نفر در سال 1390 به 47 نفر در سال 1397 افزایش یافته است. میزان مرگ و افزایش آن در بین مردان بالاتر از زنان است. در طی گروه‌های سنی، بغیر از سنین بارداری، میزان مرگ در مردان بالاتر از زنان است. میانگین سن مرگ ناشی از سرطان برای مردان 60 و برای زنان 56 سال است. بر اساس شاخص سال‌های عمر از دست رفته، مرگ زودرس ناشی از سرطان در سال 1390 و 1395 به ترتیب در حدود 420 و 530 هزار نفرسال عمر از کشور گرفته است. این افزایش عمدتا ناشی از افزایش سرطان در سنین بزرگسالی و سالمندی به ویژه برای مردان است.
نتیجه گیری: سرطان به عنوان نتیجه گذار اپیدمیولوژیک در کشور افزایش یافته است و بهترین راه کنترل این بیماری پیشگیری از ابتلا به آن است. تجربه سایر کشورها حاکی از آن است که از طریق پیشگیری و سبک زندگی سلامت‌محور میتوان روند سرطان را کاهشی نمود. در جوامع پس از گذار اپیدمیولوژیک نیاز است در ارتقای سلامت صرفا به درمان اتکا نکرده و به نقش فرهنگ‌سازی و سیاست‌گذاری اجتماعی نیز تاکید نمود.
نوع مطالعه: توصیفی |
موضوع مقاله:
پزشکی اجتماعی
دریافت: 1400/2/2 | پذیرش: 1400/2/26 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1400/4/7 | انتشار: 1400/4/12
دریافت: 1400/2/2 | پذیرش: 1400/2/26 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1400/4/7 | انتشار: 1400/4/12
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |