Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:

---

رازداری علاوه بر اینکه وظیفه ای اخلاقی و دینی است، احترام به حفظ حریم خصوصی انسان ها و مبنای اطمینان و اعتماد در روابط میان آن ها نیز می باشد و افشای آن از هر طریقی، امری قبیح و مذموم به شمار می رود و از دیدگاه فقهی نیز حرام و نامشروع است. در پزشکی نیز راز بیمار به منزله ی امانتی است که بیمار با مراجعه به پزشک، علاوه بر تن و روان خویش، اسرارش را نیز به او سپرده است و بر این باور است که پزشک اسرار او را نگه می دارد. بدین ترتیب فلسفه ی حفظ اسرار بیمار، جلب اعتماد و اطمینان بیمار به پزشک می باشد و باید از هر آنچه موجب مخدوش شدن اعتماد میان آن ها گردد، اجتناب کند. ازهمین رو در آثار قدما همچون عقیلی خراسانی در خلاصه الحکمه از پزشک با تعبیر"کتوماً للاسرار"یاد شده است. در مناجات نامه ی ابن میمون و آیین اخلاقی عقیلی شیرازی نیز بر رعایت اصل رازداری تاکید گردیده است. در پندنامه ی اهوازی نیز چنین آمده است: "طبیب باید راز بیمار را محفوظ دارد و از افشاء سرّ به خودی و بیگانه دوری جوید". هم چنین در سوگندنامه ی بقراط آمده است که: "آنچه را در ضمن انجام دادن حرفه ی خود و حتی خارج از آن درباره ی زندگی مردم خواهم دید یا خواهم شنید و نباید فاش شود به هیچ کس نخواهم نگفت، زیرا این قبیل مطالب را باید به گنجینه ی اسرار سپرد".

واژه‌های کلیدی: -

متن کامل [PDF 329 kb]   (1410 دریافت)    

ارسال نظر درباره این مقاله : نام کاربری یا پست الکترونیک شما:

---