دوره 6، شماره 4 - ( پاییز 1386 )
جلد 6 شماره 4 صفحات 0-0 |
برگشت به فهرست نسخه ها
چکیده: (5582 مشاهده)
ناباروري يكي از مشكلات فردي و اجتماعي است كه صرف هزينه‌‌هاي گزافي را جهت درمان طلب كرده و مي‌تواند باعث از هم گسيختگي ثبات خانواده گردد. پيشرفت روش‌هاي باروري جايگزين خصوصاً طي دهه اخير، ايجاد بارداري را در زنان نابارور امكان‌پذير ساخته است. گرچه اين روش‌ها در ابتدا براي درمان زنان در سنين پايين و قبل از يائسگي به كار مي‌رفت، اما امروزه استفاده روزافزون از روش‌هايي مانند اهداي گامت، بارداري را در زنان حتي بعد از سن يائسگي امكان‌پذير ساخته است. روش اهداي گامت مسائل بحث بر‌انگيز زيادي را مطرح كرده است. يكي از سؤالات مهم مطرح، ايجاد يا عدم ايجاد محدوديت سني براي زنان جهت استفاده از اين روش مي‌باشد. با توجه به اهميت موضوع در اين مطالعه به بررسي تأثير افزايش سن در باروري و روش‌هاي جايگزين باروري مي‌پردازيم.
پژوهش حاضر، از نوع مطالعات توصيفي ـ تحليلي است كه با توجه به جوانب مختلف باروري در سنين بالا به مقايسه سياست‌ها و نگرش‌هاي مختلف نيز پرداخته است. در ابتدا تغييرات توانايي توليدمثل زنان در طول زمان و اثرات افزايش سن بر روي نتايج حاصل از روش‌هاي كمك باروري مورد توجه قرار گرفته است و سپس تأثيرات باروري و داشتن فرزند در سنين بالا در ابعاد پزشكي، اجتماعي و رواني بررسي شده و در نهايت با توجه به نتايج و مطالعات انجام گرفته و شرايط جامعه ايران دسترسي زنان مسن به فناوري‌هاي نوين باروري مورد ارزيابي قرار گرفته است. نتايج اين مطالعه بيانگر تفاوت سياست گذاري‌ها در ارتباط با افزايش سن و نتايج حاصل از روش‌هاي باروري شخص ثالث در جوامع مختلف است. اين سياست گذاري‌ها بر اساس سطح دسترسي به رفاه اجتماعي در جامعه و سيستم‌هاي حمايتي، اميد زندگي و شرايط جسمي، اقتصادي و اجتماعي فرد متغير است. به نظر مي‌رسد در ايران با توجه به شرايط فعلي حداكثر سن استفاده‌كنندگان از روش‌هاي باروري جايگزين تا همان سن باروري طبيعي يعني 50 سال در نظر گرفته شود و از ورود زنان بالاي 50 سال به فرآيند درمان ناباروري جلوگيري به عمل آيد. محدوديت سني فرد مي‌تواند با توجه به شرايط جسمي، اقتصادي و اجتماعي وي و پس از انجام مشاوره در صورت داشتن شرايط لازم افزايش يا كاهش يابد. از طرفي لازم است به تمامي زنان مسن استفاده كننده از اين روش‌ها آموزش لازم در رابطه با فرزندآوري در سنين بالا و پيامدهاي احتمالي آن براي خود و فرزندان داده شود.
پژوهش حاضر، از نوع مطالعات توصيفي ـ تحليلي است كه با توجه به جوانب مختلف باروري در سنين بالا به مقايسه سياست‌ها و نگرش‌هاي مختلف نيز پرداخته است. در ابتدا تغييرات توانايي توليدمثل زنان در طول زمان و اثرات افزايش سن بر روي نتايج حاصل از روش‌هاي كمك باروري مورد توجه قرار گرفته است و سپس تأثيرات باروري و داشتن فرزند در سنين بالا در ابعاد پزشكي، اجتماعي و رواني بررسي شده و در نهايت با توجه به نتايج و مطالعات انجام گرفته و شرايط جامعه ايران دسترسي زنان مسن به فناوري‌هاي نوين باروري مورد ارزيابي قرار گرفته است. نتايج اين مطالعه بيانگر تفاوت سياست گذاري‌ها در ارتباط با افزايش سن و نتايج حاصل از روش‌هاي باروري شخص ثالث در جوامع مختلف است. اين سياست گذاري‌ها بر اساس سطح دسترسي به رفاه اجتماعي در جامعه و سيستم‌هاي حمايتي، اميد زندگي و شرايط جسمي، اقتصادي و اجتماعي فرد متغير است. به نظر مي‌رسد در ايران با توجه به شرايط فعلي حداكثر سن استفاده‌كنندگان از روش‌هاي باروري جايگزين تا همان سن باروري طبيعي يعني 50 سال در نظر گرفته شود و از ورود زنان بالاي 50 سال به فرآيند درمان ناباروري جلوگيري به عمل آيد. محدوديت سني فرد مي‌تواند با توجه به شرايط جسمي، اقتصادي و اجتماعي وي و پس از انجام مشاوره در صورت داشتن شرايط لازم افزايش يا كاهش يابد. از طرفي لازم است به تمامي زنان مسن استفاده كننده از اين روش‌ها آموزش لازم در رابطه با فرزندآوري در سنين بالا و پيامدهاي احتمالي آن براي خود و فرزندان داده شود.
نوع مطالعه: توصیفی |
پذیرش: 1397/9/7 | انتشار: 1386/7/23
پذیرش: 1397/9/7 | انتشار: 1386/7/23
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |