از آنجا که رضايت بيماران يکي از متداول‌ترين روش‌ها براي پايش، ارزيابي و سنجش رضايتمندي آنها از خدمات ارائه شده است، به عنوان وسيله‌اي جهت ارزيابي کيفيت خدمات نيز پذيرفته شده است.
اين پژوهش به منظور تعيين سطح رضايتمندي بيماران سرپايي و به صورت مقطعي بر روي 1175 بيمار سرپايي در درمانگاه‌هاي بيمارستان‌هاي آموزشي شيراز در سال 1388 انجام گرفت. داده‌ها از طريق پرسشنامه به صورت مصاحبه با بيماران جمع آوري گرديد. پرسشنامه مشتمل بر 17 سؤال در 4 حيطه رضايت از خدمات درماني، خدمات غيردرماني، کيفيت ارائه خدمات و طول مدت انتظار، امکانات رفاهي و محيط فيزيکي بود. داده‌ها با کمک نرم‌افزار SPSS در سطح معني‌داري 0.05 تحليل شد.
نتايج مطالعه نشان داد که 45.4 درصد از بيماران سرپايي ميزان رضايت کلي خود از خدمات را ضعيف، 16.9 درصد متوسط و 37.6 درصد نيز خوب گزارش کردند. ميانگين رضايت بيماران در بيمارستان دستغيب به طور معني‌داري بالاتر از ساير بيمارستان‌ها بود. افراد مسن‌تر نسبت به ساير سنين و زنان نسبت به مردان رضايت بيشتري گزارش كردند. با بالارفتن سطح تحصيلات، از ميزان رضايت کاسته مي‌شد. بالا بودن درصد بيماران ناراضي از خدمات سرپايي مي‌تواند منجر به همکاري ضعيف بيماران، عدم پي گيري جريان درمان، هدر رفتن منابع و لطمه زدن به شهرت بيمارستان شود. بنابر اين تأکيد ويژه مديران بيمارستان به منظور ارتقاي رضايتمندي بيماران سرپايي ضروري است.

واژه‌های کلیدی: رضایتمندی، بیماران سرپایی، درمانگاه، بیمارستان

متن کامل [PDF 120 kb]   (2309 دریافت)