چکیده: (12587 مشاهده)
شاخص توسعه انساني در سال 1990 بهعنوان مقياس جديدي از توسعه و اندازهگيري آن جوامع در نظر گرفته شد. اين شاخص مبتني بر اين ايده اساسي است که لازمه دستيابي به زندگي بهتر، علاوه بر داشتن درآمد بالاتر، پرورش و بسط استعدادها و ظرفيتهاي انساني است. شاخص توسعه انساني درصدد اندازهگيري متوسط دستيابي يک کشور در سه بعد توسعه انساني است. اين ابعاد عبارت است: زندگي طولاني توأم با سلامتي، دانش، استاندارد زندگي. زندگي طولاني توأم با سلامتي با معيار اميد به زندگي در بدو تولد، دانش بوسيله ترکيبي از ميزان سواد بزرگسالان و نسبت ثبت نام خالص ترکيبي در آموزش ابتدايي، متوسطه و عالي و استاندارد زندگي بوسيله GDP سرانه و يا درآمد اندازهگيري ميشود. با توجه به اهميت ارزيابي شاخص توسعه انساني در برنامههاي توسعه کشور و جايگاه جمهوري اسلامي ايران در منطقه آسياي جنوب غربي، ارائه تصوير کلي براي سياستگذاري و برنامهريزي مهم است تا بر مبناي اين شاخص بتوان در چشمانداز توسعه بيست ساله نظام به جايگاه بالاتري از اين شاخص در منطقه دست يافت. بدين منظور در اين مقاله سعي بر اين بود تا وضعيت شاخص توسعه انساني در ايران و کشورهاي منطقه در حوزه سند چشمانداز بيست ساله و جايگاه کشورمان را در منطقه از نظر اين شاخص شناسايي کنيم. کشورهاي مورد بررسي شامل: کويت، امارات متحده عربي، بحرين، ارمنستان، ترکيه، لبنان، جمهوري اسلامي ايران، آذربايجان، سوريه و پاکستان بودند. براساس گزارشات توسعه انساني، شاخص توسعه انساني در ايران از 0/571 در سال 1975 به 0/782 در سال 2009 افزايش پيدا کردهاست. با توجه به جديدترين گزارش توسعه انساني سازمان ملل متحد (6 اکتبر 2009)، جمهوري اسلامي ايران در بين 182 کشور جهان، رتبه 88 را به خود اختصاص داده و در بين کشورهاي منطقه حوزه سند چشم انداز بيست ساله در رتبه دوازدهم قرار گرفت.
مديران و کارکنان بخش بهداشت و درمان، با نقش کليدي خود در بهبود شاخصهاي بهداشتي، سهم عمدهاي در توسعه انساني و ارتقاي جايگاه کشورمان در رتبهبندي جهاني و منطقه دارند.
نوع مطالعه:
توصیفی |
پذیرش: 1389/8/19 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1391/1/23 | انتشار: 1391/4/25