تغييرات ايجاد شده در نظامهاي بهداشتي ـ درماني و تعهد در قبال کيفيت ارايه مراقبت باعث توجه به اين مطلب گرديده که چگونه مي‌توان حرف و گروه پزشکي را از شغل و کيفيت زندگي خود راضي نمود و چه مواردي با سطح رضايت آنها در رابطه است. ازآنجا که ماماها نيز جزو اين گروه به حساب مي‌آيند عوامل استرس‌آور مي‌تواند براي آنها تهديدي رواني ـ اجتماعي به حساب آورده شوند. اين مطالعه از نوع مطالعات توصيفي ـ تحليلي مي‌باشد. جامعه مورد بررسي از ماماهاي شاغل بخش‌هاي زايمان و مامايي بيمارستان فاطميه (دولتي) و همچنين بيمارستان بوعلي (خصوصي) و بيمارستان آتيه (وابسته به سازمان تأمين اجتماعي) همدان انتخاب شدند. ابزار جمع‌‌آوري اطلاعات فرم كوتاه بررسي پيامد سلامت (SF-36) بوده و با روش سرشماري كليه ماماهاي شاغل در اين مراكز مورد بررسي قرار گرفتند. نتايج نشان داد در تمامي حيطه‌هاي كيفيت زندگي ماماهاي شاغل در بخش زايمان وضعيت بهتري داشته‌اند و به نظر مي رسد كه ماماهاي شاغل در بخش زنان در بسياري از حيطه‌هاي اندازه گيري شده حتي از ماماهاي شاغل در بخش اورژانس وضعيت بدتري داشتند. استفاده از مهارتهاي باليني متناسب با حرفه آموخته شده از دلايل افزايش کيفيت زندگي مي‌تواند باشد و استفاده از ماماها در بخشهاي تخصصي مربوطه مي‌تواند به کارآمدي بيشتر آنها منجر شود.

واژه‌های کلیدی: ماما، کیفیت زندگی، سلامت جسمی، سلامت روانی

متن کامل [PDF 1490 kb]   (1987 دریافت)