بر اساس تعریف سازمان سلامت جهانی سلامتی عبارت است از سلامت کامل جسمی، روانی و اجتماعی و نه فقط نداشتن بیماری. بر اساس اعلامیه آلماتا در سال ۱۹۷۸ مقرر شد کشور ها تا سال ۲۰۰۰ برای تمام مردم خود بهداشت را تامین کنند و راهبرد رسیدن به این هدف پیاده سازی مراقبتهای بهداشتی اولیه بود در حالی که اصل اساسی برای رسیدن به بهداشت برای همه رعایت برابری در توزیع خدمات سلامت و به عبارتی عدالت در سلامت بود. در زمان این تصمیم مشکلات فراوانی از جمله تمرکز خدمات و نیروهای تخصصی در شهر ها و حتی مقاومتهای فرهنگی در برخی از مناطق جهت استفاده از خدمات بهداشتی وجود داشت، با این وجود در کشورهای مختلف پیاده سازی مراقبتهای بهداشتی اولیه بر حسب شرایط آن کشورها به صورتهای متفاوتی انجام پذیرفت [۲-۱].
بر اساس تعریف سازمان سلامت جهانی عدالت در سلامت یعنی ارایه فرصتهایی برابر برای رسیدن به سلامتی و نقطه مقابل آن بی عدالتی شمرده شده است، به عبارتی عدالت در سلامت به منزله دسترسی برابر به مراقبتهای بهداشتی و درمانی برای نیازهای برابر و بهره مندی یکسان برای نیازهای یکسان و کیفیت برابر برای همه است [۳]...