درمان و بهبود بیماری و طرز صحیح مصرف دارو بخصوص در مواردی که مشاوره دارویی مورد نیاز است، مستلزم ارتباط فعال بین بیمار و داروساز بوده و به نظر می رسد بیماران کمتر در زمینه های دارویی با داروسازان که یکی از ارکان چرخه درمانی می باشند مشورت می نمایند و ارتباط بین داروساز و بیمار براساس مطالعات قبلی ضعیف است. در این مطالعه مواردی که باعث محدودیت در ایجاد ارتباط علمی بین داروساز و بیمار می گردد و نیز چگونگی رفع محدودیت های موجود در این رابطه بررسی شده است. بر این اساس یک مطالعه مقطعی با استفاده از دو نوع پرسش نامه که هر کدام شامل سوالات اصلی و سوالات دموگرافیک بود انجام شده و پرسش نامه ها توسط 370 نفر از داروسازان و همچنین 200 نفر از بیماران در حضور مجریان طرح تکمیل گردید. این پرسش نامه ها براساس مقیاس درجه بندی پنج رتبه ای لیکرت طراحی و از نظر روایی و محتوایی بررسی و تایید گردید. ضریب پایایی پرسش نامه با استفاده از آلفای کرونباخ محاسبه گردید (به ترتیب 0.749 و 0.748 برای پرسش نامه های داروسازان و مراجعه کنندگان). سوالات اصلی پرسش نامه مربوط به داروسازان در خصوص عواملی که باعث می شود بیماران رغبتی به سوال کردن از داروسازان نداشته باشند می باشد. سوالات اصلی پرسش نامه مربوط به بیماران و مراجعه کنندگان به داروخانه ها نیز بررسی کننده عوامل موثر در مشاوره و سوال بیماران از داروساز است. نتایج بدست آمده نشان می دهد عدم شناخت و آگاهی مردم از وظایف داروسازان (طبق نظر 86% داروسازان) و عدم حضور مستقیم داروساز در پشت میز داروخانه (طبق نظر 67% مراجعه کنندگان) از عوامل مهم عدم رغبت بیماران در ایجاد ارتباط علمی و مشاوره با داروسازان می باشد. همچنین وجود این ذهنیت در بیماران که داروساز نمی تواند از نظر علمی پاسخ بیماران را بدهد (19.5%) و یا اینکه داروسازان بعلت شلوغی داروخانه برخورد مناسبی با بیماران ندارند (79%)، از دیگر عوامل عدم ارتباط بین ایشان می باشد. با توجه به یافته های موجود لازم است به نحو مقتضی نسبت به معرفی وظایف و توانایی های داروسازان به مراجعه کنندگان اقدام نموده و با آموزش مناسب، شناخت و اطلاعات بیماران را نسبت به این وظایف افزایش داد. در این صورت می توان به ارتقای سطح روابط بین داروساز و بیمار امیدوار بود.

واژه‌های کلیدی: ارتباط داروساز و بیمار، آموزش داروسازی، مشاوره دارویی

متن کامل [PDF 213 kb]   (2139 دریافت)