دوره 9، شماره 1 - ( زمستان 1388 )
جلد 9 شماره 1 صفحات 89-83 |
برگشت به فهرست نسخه ها
علی ناصر معدلی 
، حمید سوری ، الهه عینی ، محمد موحدی ، محمدرضا مهماندار ، سعاد محفوظ پور ، محمدرضا مسعودی نژاد ، حمیدرضا حاتم آبادی ، منصور رضازاده آذری ، رضا وفایی
، حمید سوری ، الهه عینی ، محمد موحدی ، محمدرضا مهماندار ، سعاد محفوظ پور ، محمدرضا مسعودی نژاد ، حمیدرضا حاتم آبادی ، منصور رضازاده آذری ، رضا وفایی
چکیده: (6974 مشاهده)
اين مطالعه با هدف بررسي برخي از مداخلات پليس راهنمايي و رانندگي در سالهاي اخير، شامل تأثير صدور گواهي نامه يک ساله موقت به همراه آموزش براي دريافت گواهينامه در بروز تصادفات و شدت صدمات (جرحي يا فوتي) ناشي از سوانح وحوادث ترافيکي موجود طراحي شده است. در هر دو مرحله قبل و بعد از مداخله، داده‌هاي مربوط به شدت سوانح ترافيکي (فوتي يا جرحي مشخص شده توسط پليس راهور) (زير 23 سال) که در طول يک سال قبل تا دو سال پس از اجراي قانون اجباري شدن کمريند ايمني جمع‌آوري شده است، طبقه بندي و مقايسه شد و اثر مداخله مورد سنجش قرار گرفت. در کل تصادفات، نسبت رانندگان زير 23 سال از کل رانندگان داراي گواهينامه پايه 2 در سال قبل از اجراي قانون گواهينامه موقت، 8/22 درصد بوده است که اين رقم در سالهاي اول و دوم پس از اجراي قانون دريافت کنندگان گواهينامه ب 1 موقت که زير 23 سال سن داشتند، به ترتيب به 5/15 و 1/16 درصد از کل رانندگان تقليل يافته است. اين کاهش حدود 7 درصدي از نسبت تصادفات در رانندگان زير 23 سال، پس از اجراي قانون صدور گواهينامه موقت، از نظر آماري نيز معني‌دار بود (001/0>P). قانون صدور گواهينامه موقت ب 1 در كاهش تعداد تصادفات رانندگان، مؤثر بوده است. تداوم رانندگي با گواهينامه، به صورت مشروط و لغو اعتبار گواهينامه در صورت بروز تخلفات زياد، همراه با درج امتياز منفي براي متخلفان يا تعليق آن ممکن است بتواند در پيشگيري از سوانح رانندگي به صورت دراز مدت مؤثر باشد.
نوع مطالعه: توصیفی |
پذیرش: 1397/9/7 | انتشار: 1388/10/25
پذیرش: 1397/9/7 | انتشار: 1388/10/25
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |