نقش اجراي مداخلات در مورد تغذيه مانند مکيدن غيرتغذيه‌اي در طي گاواژ، در بهبود عملکرد تغذيه‌اي و کسب مهارتهاي لازم براي تغذيه دهاني نوزادان نارس مشخص شده، اما نتايج ضد و نقيضي در زمينه تأثير اين مداخلات بر وزن‌گيري اين نوزادان منتشر گرديده است. در يک کارآزمايي باليني دو سوکور تعداد 64 نوزاد نارس به طور تصادفي در گروه آزمون و کنترل قرار گرفتند. مادران در گروه آزمون، سه بار در روز (ابتداي صبح، ظهر و بعد از ظهر) هر بار در ده دقيقه اول گاواژ، تحريک دهاني با پستانک را براي نوزاد انجام مي‌دادند. نوزادان گروه کنترل مراقبت‌هاي روتين بخش را دريافت مي‌کردند. جهت کاهش اثر مداخله‌گر حضور مادر در گروه آزمون، مادران گروه کنترل نيز در زمان گاواژ کنار نوزاد قرار مي‌گرفتند. در 2 گروه، وزن نوزاد بدون پوشش، به طور روزانه در ابتداي شيفت صبح و قبل از تغذيه نوزاد، توسط يک فرد آموزش ديده، اندازه‌گيري مي‌شد. علی رغم مشابهت در ميزان کالری دريافتی در گروهها، افزايش وزن روزانه نوزادان در گروه آزمون به طور معنی داری بيشتر از گروه کنترل بود (10.9 گرم افزايش وزن در گروه آزمون، در مقابل 3.2 گرم کاهش وزن در گروه کنترل، 0.01=P). با توجه به تأثير مثبت مکيدن پستانک بر وزن‌گيري نوزادان نارس، استفاده از اين روش در طي گاواژ نوزادان بستري در بخش مراقبت ويژه نوزادان پيشنهاد مي‌گردد.

واژه‌های کلیدی: مکیدن غیر تغذیه‌ای، وزن‌گیری، نوزاد نارس

متن کامل [PDF 1519 kb]   (2849 دریافت)