بررسی زمان ویزیت در طرح پزشک خانواده از دیدگاه ارائه دهندگان خدمات - پایش
دوره 14، شماره 6 - ( آذر ـ دی 1394 )                   جلد 14 شماره 6 صفحات 628-623 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- مرکز تحقیقات سنجش سلامت، پژوهشکده علوم بهداشتی جهاد دانشگاهی، تهران، ایران
چکیده:   (4256 مشاهده)
درمان سرپایی یکی از ارکان مهم نظام سلامت به شمار می‌آید. مدت زمان ویزیت یکی از متغیرهای مهم قابل بررسی در حیطه خدمات سرپایی است. این متغیر تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار دارد و از مولفه‌های مهم تاثیر گذار بر رضایت بیماران و کیفیت خدمات سرپایی به شمار می‌رود. خدمات سرپایی، محور اصلی طرح پزشک خانواده است که به شکل گسترده و نظام یافته در کشور در حال اجرا است. در این مطالعه تلاش گردید مدت ویزیت ارائه دهندگان اصلی خدمات پزشک خانواده از نظر خود آنان برآورد گردد. این مطالعه به روش مقطعی روی ارائه دهندگان اصلی خدمات پزشک خانواده یعنی پزشکان و ماماهای شاغل در طرح پزشک خانواده در سطح کشور انجام گرفته است. 1814 پزشک شاغل در این طرح و 1803 مامای شاغل در این طرح مورد مطالعه قرار گرفت. نمونه‌گیری به صورت تصادفی از بین مراکز ارائه دهنده خدمات پزشک خانواده صورت گرفت. ابزار جمع‌آوری اطلاعات نیز پرسشنامه خود ایفایی بود که توسط تیم تحقیق طراحی شد و روایی و پایایی آن مورد بررسی قرار گرفت. بررسی یافته ها نشان داد که اکثر پزشکان میانگین زمان ویزیت خود را 10 – 5 دقیقه و ماماها میانگین زمان ویزیت خود را بین 15 – 10 دقیقه برآورد کردند. بررسی کفایت زمان معاینه نشان داد از نظر حدود 45/3 درصد پزشکان و 21/8 درصد ماماها زمان معاینه کافی به نظر نمی‌رسید. این مطالعه نشان داد که زمان ویزیت سرپایی در طرح پزشک خانواده و نظام ارجاع تا حدی منطقی است با این حال در برخی از موارد کافی به نظر نمی‌رسد. مدیریت تقاضا و مراجعات و انتخاب یک جمعیت تحت پوشش مناسب برای هر یک از مراکز ارائه خدمت گام مهمی در بهبود زمان ویزیت بیماران خصوصاً در توسعه این طرح در مناطق شهری به شمار می آید، به خصوص این امر در مورد زمان ویزیت پزشکان؛ که درصد قابل توجهی آن را ناکافی می‌دانستند؛ اهمیت بیشتری دارد.
متن کامل [PDF 809 kb]   (1716 دریافت)    
نوع مطالعه: توصیفی |
پذیرش: 1394/6/6 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1394/8/13 | انتشار: 1394/8/13

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.