دوره 20، شماره 3 - ( خرداد - تیر 1400 )
جلد 20 شماره 3 صفحات 300-295 |
برگشت به فهرست نسخه ها
سیداحمد احمدی تیمورلویی1 
، اعظم چوپانی1 ، سمیرا یونسی خانقاهی* 1، غلامرضا بیاضیان2 ، سعید رستم پور3 ، رویا طزری3
، اعظم چوپانی1 ، سمیرا یونسی خانقاهی* 1، غلامرضا بیاضیان2 ، سعید رستم پور3 ، رویا طزری3
1- دانشکده مدیریت و اطلاع رسانی پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی ایران، تهران، ایران
2- دانشکده پزشکی، مرکز تحقیات گوش و حلق و بینی و سر و گردن، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
3- مرکز آموزشی و درمانی حضرت علی اصغر (ع)، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
2- دانشکده پزشکی، مرکز تحقیات گوش و حلق و بینی و سر و گردن، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
3- مرکز آموزشی و درمانی حضرت علی اصغر (ع)، دانشگاه علوم پزشکی ایران، تهران، ایران
چکیده: (2442 مشاهده)
مقدمه: کودکان از گروه‌های آسیب‌پذیر در بیمارستان‌ها در خصوص سقوط به شمار می‌روند زیرا معمولا آسیب وارده به کودکان در اثر سقوط، ضربه به سر است که می‌تواند آسیب‌های جدی برای کودک به بار آورد. ولی تحقیقات محدودی در مورد پیشگیری از سقوط کودکان وجود دارد. این مطالعه باهدف تحلیل ریشه‌ای عوامل موثر در سقوط کودکان از تخت در بیمارستان انجام شد.
مواد و روش کار: این پژوهش یک مطالعه مقطعی بود. برای انجام پژوهش ابتدا رویدادهای ناخواسته، با استفاده از فرم ثبت خطای ماهانه اندازه‌گیری شد؛ سپس تحلیل ریشه‌ای مساله در شش مرحله، (شناسایی مساله، تشکیل تیم، تهیه اطلاعات اولیه و نقشه نهایی، شناسایی علل و ترسیم جداول، شناسایی راهکارها و اجرا و ارزیابی راهکارها) انجام شد.
یافته ها: عوامل ریشه‌ای در دو حیطه عوامل انسانی و فیزیکی شناسایی شدند که شامل ناکافی بودن آموزشهای پرستاران، نبود آموزشهای موثر به همراه بیمار، مهار فیزیکی کودکان بی قرار، قدیمی بودن تعدادی از تخت‌ها، کوتاه بودن و فاصله زیاد بین نرده‌های تخت بود.
نتیجه گیری: آموزش همراه بیمار در خصوص بالا بودن نرده‌های تخت و عدم ترک کودک می‌تواند تأثیر زیادی در کاهش آمار سقوط از تخت داشته باشد؛ همچنین استانداردسازی تخت‌های بیمارستانی، تهیه دستورالعمل‌های پیشگیری از سقوط برای پرستاران و آموزشهای برقراری ارتباط مؤثر بین پرستار و همراه بیمار و شناسایی کودکان در معرض خطر زیاد می‌تواند در کاهش سقوط و آسیب‌های ناشی از آن کمک‌کننده باشد.
مواد و روش کار: این پژوهش یک مطالعه مقطعی بود. برای انجام پژوهش ابتدا رویدادهای ناخواسته، با استفاده از فرم ثبت خطای ماهانه اندازه‌گیری شد؛ سپس تحلیل ریشه‌ای مساله در شش مرحله، (شناسایی مساله، تشکیل تیم، تهیه اطلاعات اولیه و نقشه نهایی، شناسایی علل و ترسیم جداول، شناسایی راهکارها و اجرا و ارزیابی راهکارها) انجام شد.
یافته ها: عوامل ریشه‌ای در دو حیطه عوامل انسانی و فیزیکی شناسایی شدند که شامل ناکافی بودن آموزشهای پرستاران، نبود آموزشهای موثر به همراه بیمار، مهار فیزیکی کودکان بی قرار، قدیمی بودن تعدادی از تخت‌ها، کوتاه بودن و فاصله زیاد بین نرده‌های تخت بود.
نتیجه گیری: آموزش همراه بیمار در خصوص بالا بودن نرده‌های تخت و عدم ترک کودک می‌تواند تأثیر زیادی در کاهش آمار سقوط از تخت داشته باشد؛ همچنین استانداردسازی تخت‌های بیمارستانی، تهیه دستورالعمل‌های پیشگیری از سقوط برای پرستاران و آموزشهای برقراری ارتباط مؤثر بین پرستار و همراه بیمار و شناسایی کودکان در معرض خطر زیاد می‌تواند در کاهش سقوط و آسیب‌های ناشی از آن کمک‌کننده باشد.
نوع مطالعه: توصیفی |
موضوع مقاله:
مدیریت خدمات بهداشتی درمانی
دریافت: 1399/5/12 | پذیرش: 1400/3/31 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1400/4/7 | انتشار: 1400/4/12
دریافت: 1399/5/12 | پذیرش: 1400/3/31 | انتشار الکترونیک پیش از انتشار نهایی: 1400/4/7 | انتشار: 1400/4/12
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |